Mia Brookes

In een snowboardwereld waar olympische medailles de traditionele valuta zijn, is Mia Brookes de crypto van het snowboarden.

Mia is een getalenteerd snowboarder die ondanks haar jonge leeftijd al meer heeft geschitterd dan velen met veel meer ervaring dan zij. Ze is opgegroeid met het traditionele wedstrijdsysteem, maar heeft haar anarchistische roots intact weten te houden dankzij haar ouders die in de jaren 90 winterseizoenen reden tijdens de opkomende snowboardscene in het Verenigd Koninkrijk. Haar opmars naar het sterrendom is in één woord stratosferisch: ze werd op 16-jarige leeftijd in 2023 de jongste wereldkampioene ooit. Mia's stijl en talent, gevoed door erfgoed en het zich niets aantrekken van wat anderen denken, heeft juryleden ertoe aangezet om nu net zoveel belang te hechten aan stijl als aan moeilijkheidsgraad. Haar snowboarden is het toonbeeld van hoop voor de toekomst, vooral gezien het feit dat ze aan finales deelneemt in leren jassen in plaats van in lycra... Mia staat voor alles wat goed is aan snowboarden in 2025.

Waar zit je op het moment?

Op dit moment ben ik in Laax met vakantie. Het WK-seizoen begint gauw weer dus het is leuk om hier even met m'n vrienden rond te hangen. Iedereen heeft een goede vibe, zonder al teveel druk. Competitierijders, de crew die erbij is om de rails te rijden - we zijn één grote familie. Toen ik jonger was, bracht ik hier veel tijd door, nu met WK-verplichtingen etc. is het moeilijker om lang op één plek te blijven, maar deze plek is heel speciaal voor me en ik kom er graag terug.

Kun je ons iets over jezelf vertellen?

Ik begon met snowboarden toen ik 18 maanden was, dus best jong. Ik ben opgegroeid met snowboarden met mijn vader en moeder, voornamelijk in Frankrijk. We gingen een paar keer per jaar op vakantie buiten het Verenigd Koninkrijk en we gingen dan altijd snowboarden. Toen ik een jaar of zes, zeven was, begonnen we het serieuzer te nemen en toen ik negen, tien was, gingen we meer seizoenen meedoen aan wedstrijden.

Kun je ons wat meer vertellen over je snowboardtraject tot nu toe?

Het is een te gekke reis geweest! Ik ben zo jong begonnen, ik was ongeveer 9 toen ik op het team van Groot Brittannië kwam. Ik begon geloof ik met Europacups toen ik ongeveer 13 was en kwam bij de WK's op mijn vijftiende. Een behoorlijk waanzinnige trip in zo'n korte tijd.

Hoe is het om uit het VK te komen?

Het is natuurlijk wel echt pittig om uit een land te komen zonder bergen, Maar ik denk dat het ook van nut kan zijn, omdat wanneer ik thuis ben, ik even helemaal niet meer denk aan snowboarden - er is geen druk - dus wil ik van nature weer terug naar de bergen en voel ik me geïnspireerd om te snowboarden. Ook zonder de bergen is de snowboardscene in het VK net zo groot als het bruisend is, het is een eer deze hele community te vertegenwoordigen op wereldniveau.

Wat en wie inspireert je bij het snowboarden?

Ik zou zeggen dat ik mijn stijl-inspiratie waarschijnlijk haal van Dusty Hendricksen, Rene Rinnekangas staat ook bovenaan voor mij, omdat hij zo creatief is. Doordat ik ben opgegroeid in een snowboardfamilie waren alle Forumfilms uit de jaren 90 altijd een grote inspiratie - zo'n geweldige stijl. Ik waardeer iedereen die zijn eigen draai aan dingen geeft met zijn eigen stijl, die vrijheid om verschillende benaderingen te kiezen is zo'n belangrijk onderdeel van snowboarden.

En buiten het snowboarden? Waar loop je warm voor?

Muziek, 100%. Heel veel heavy metal. Gitaar spelen, en ik hou ook veel van skateboarden. Ik kijk zoveel concerten tijdens vliegreizen, daar word ik super enthousiast van. Muziek is ongeveer twee jaar geleden een enorme obsessie voor me geworden. In die twee jaar is het absoluut gegroeid en heb ik zoveel nieuwe bands gevonden waarvan ik nooit had gedacht er ooit naar te luisteren.

Volgens mij hebben snowboarden en muziek heel veel raakvlakken. Afhankelijk van wat er aan de hand is, geeft verschillende muziek zo'n andere vibe. Voor een wedstrijd luister ik naar echt zware, snelle muziek om me op te laden. Ik heb het gevoel dat als je meedoet aan een Big Air-finale, vooral 's nachts, het absoluut een energie losmaakt alsof je een concert geeft voor een enorm publiek.

Kurt Cobain is zeker iemand waar ik naar opkijk, het feit dat hij gewoon deed wat hij deed en zich niet echt bekommerde om wat iemand dacht was zo dope, ook het feit dat zijn muziek een nieuwe golf van mensen en stijlen creëerde. In dat opzicht zijn er veel gelijkenissen tussen musici en snowboarders.

Als je moest kiezen tussen een gitaar of een snowboard, wat zou je dan kiezen?

Snowboarden is overduidelijk zo speciaal om te doen, maar hoe vaak heb ik er niet van gedroomd om te spelen voor een stadion vol mensen..... No comment!

Wie is de gitarist, zanger, drummer, bassist van je dromen?

Goeie vraag... Op gitaar moet ik zeggen Dimebag Darrell of misschien Wes Borland. Wat een zanger betreft zou ik zeggen Layne Stanley, Chris Cornell of Kurt Cobain. Drummer, zeker weten Joey Jordison en op bas Cliff Burton.

Je hebt pas het WK Big Air in Oostenrijk gewonnen, kun je ons daarover vertellen?

Ik heb de laatste in Beijing gewonnen, het voelde geweldig. Ik ging er met dezelfde mindset heen, het ging me niet echt om het winnen, ik wilde gewoon mijn runs doen en de tricks neerzetten die ik wilde en dat is gelukt. Het voelde waanzinnig om back-to-back wedstrijden te winnen, ik ben waanzinnig blij. Toen ik jonger was, voelde ik veel stress over de competities, maar ik ben er nu heel ontspannen onder. Als je niet landt, dan land je niet, en dat is dat. Doe gewoon je best, ga ervoor en geniet erva. Het heeft me veel tijd gekost om dat te leren.

En neem je deze mindset ook mee naar de Olympische Spelen?

Ja zeker, ik wil echt een olympische gouden medaille winnen en ik denk dat er na deze run een grote druk op me ligt om die te gaan halen - dus ik ben dan ook heel blij dat ik er nu rustiger tegenaan kijk en deze onderkoelde mindset heb en alle ruis eromheen buiten weet te houden.

Heb je belangrijke blessures gehad?

Ik heb een paar jaar geleden een zware hersenschudding gehad, in 2021 aan het einde van het seizoen. Ik raakte mijn teenrand bij het omhoog komen van de laatste sprong in Corvatsch en moest met de helikopter worden afgevoerd. Het laatste wat ik nog weet is dat ik vooraf mijn vader belde in de lift om hem te zeggen de middelste sprong te filmen en het volgende moment lag ik in de MRI-scanner. Het was een behoorlijk gek einde aan het seizoen en ik kon 3 maanden lang niet snowboarden of wat dan oook, dus ja, die zomer was niet de allerleukste.

Wat vind je buiten de wedstrijden het leukst aan snowboarden?

Alles, het hele filmen en de creatieve kant ervan is echt heel aantrekkelijk voor me. Ik hou van filmen, de muziek kiezen - dat hele creatieve proces is echt te gek. Ik hou ook van de snowboardkleding, je kunt heel expressief zijn. Alles wat met snowboarden te maken heeft van de jaren 90 tot de vroege jaren 2000 maakt me superenthousiast. Na de wedstrijden wil ik me graag meer richten op street en backcountry. Snowboarden is zo'n prachtige veelomvattende cultuur - ik hou er echt van.

Hoe beschrijf je de vibes binnen het Vans-snowteam?

Will Smith en Sparrow die ook uit het VK bij Vans zijn gekomen, dat was een enorme inspiratie voor me… het zat altijd al in mijn hoofd dat Vans het merk was om bij te horen. Toen ik uitgenodigd werd om bij het team te komen, was dat een immens moment voor me, ik ben opgegroeid met de droom om bij Vans te horen! Het Vans-team bestaat uit een aantal fantastische mensen en om nu zelf ook bij die crew te horen is heel speciaal.

Favoriete Vans-schoen om in te rijden?

Ik rijd de Encore Pro en die zijn zo vet! Ik zou ze letterlijk aanbevelen voor alles in de bergen - de perfecte schoen.

Heb je nog iets aan te vullen? Een boodschap voor het internet? Een boodschap voor je vroegere ik?

Geniet van alles wat op je pad komt, het kan op dat moment niet leuk zijn, maar op een dag kijk je erop terug en besef je dat het het allemaal waard was. Het is allemaal deel van de reis. Maak ook tijd om het park uit te gaan en pistes af te knallen met je maten. Dat is geweldig.